Pathey | पाथेय

By // 2 comments:
Thumbnail
शुभेच्छा... एक लहानसा शब्द. म्हटलं तर खूप मोठा आणि नाहीच मानलं, तर अगदी बिंदूएवढा. आस्थेने पाहिलं तर आभाळाएवढा; नाहीच असं बघता आलं तर अगदीच नगण्य, नजरेत न भरण्याएवढा. तरीही या शब्दाच्या असण्या-नसण्याला मर्यादांचे तीर धरून वाहणाऱ्या आयुष्यात अनेक आयाम असतात. ते असावेत की नाही, याबाबत कोणास काय वाटते माहीत नाही. पण कोणी कुणाला शुभेच्छा दिल्यात म्हणून प्रगतीची शिखरे एखाद्याला सत्वर संपादित करता येतात असं नाही. आणि नाही दिल्यात, म्हणून दैनंदिन जगण्याच्या प्रवाहात फार काही क्रांतिकारक बदल घडतात...

कॉपी पेस्ट आणि फॉरवर्ड...

By // 4 comments:
Thumbnail
वातावरणातल्या गारठ्याने हुडहुडत सूर्याच्या कोमल किरणांना आपल्या कुशीत घेऊन रविवारची निवांत सकाळ अंगणात अवतीर्ण झाली. आजूबाजूला धुक्याने पडदा धरलेला. गल्लीतली मोकाट कुत्री रस्ता आपलाच आहे, या थाटात रस्त्याच्या मधोमध सुस्तावलेली. पाखरांचा एक थवा आकाशात आनंदाने विहार करतो आहे. शेजारच्या आंब्याच्या झाडावर बसून पाखरांचा उगीचच गलका चाललेला. क्लासला जायचे म्हणून मधूनच सुसाट वेगाने स्कूटरवरून पोरं-पोरी रस्त्यावरील अडथळ्यांना हुलकावणी देत भुरकन पुढे निघून जातायेत. नेहमीपेक्षा पेपर टाकायला जास्तच उशीर...

आपल्यातला कुणीही मी

By // 2 comments:
Thumbnail
कुणाला मी मोठा समजतो, कुणी मला. हा दैनंदिन व्यवहारात सहज प्रत्ययास येणारा अनुभव. कुणीतरी आपल्यास मोठं समजतात. ही बाब सामान्य म्हणून जगताना सुखावणारी असते, याबाबत संदेह नाही. हे सगळं नशीब वगैरे आहे, असं मी म्हणणार नाही. कुणी म्हणत असल्यास अजिबात हरकत नाही, कारण नियती, दैव वगैरे मानणे माझ्या विचारात नाही आणि प्रयत्नांची वाट सोडणे स्वभावात नाही. मला माणसे विचारांनी मोठी असलेली बघायला आवडतात. समाजात माणूस म्हणून वागणं ही देणगी नसते. ते अनुभवाने आणि स्वभावदत्त गुणाने संपादित केलेलं शहाणपण असतं....

जगणं श्रीमंत करू पाहणारी माणसं

By // 11 comments:
(जळगावात 'परिवर्तन'संस्थेच्या माध्यमातून दरवर्षी 'अभिवाचन महोत्सवाचे' आयोजन केले जाते. यानिमित्ताने केलेलं हे लेखन संगणकाच्या फोल्डरमध्ये पडून होतं. हवा असणारा लेख शोधताना अनपेक्षितपणे हे हाती लागलं. कार्यक्रम पार पडून तीनचार महिने तरी उलटून गेले असतील. प्रासंगिक निमित्ताने लिहिलेला हा लेख पुन्हा वाचताना जाणवले की, काही कामे अशी असतात, ज्यांची प्रासंगिकता कधीच पूर्ण होत नाही. म्हणूनच...) स्थळ: रोटरी हॉल, मायादेवी नगर. वेळ: रात्रीचे दहा. ‘परिवर्तन’ आयोजित अभिवाचन महोत्सवात दिशा शेख हिच्या कवितांच्या अभिवाचनाचा आणि मुलाखतीचा कार्यक्रम संपला. अर्थात, संपवावा लागला. हॉलमधून बाहेर पडलो. कार्यक्रम पाहून, ऐकून एकेक माणसे बाहेर पडतायेत. आजचा कार्यक्रम कसा, याविषयी त्यांच्या आपापसात चर्चा सुरु आहेत. यशस्वीतेची प्रमाणपत्रे सुपूर्द करीत निघालेली माणसे...

अक्षरलिपी

By // No comments:
Thumbnail
अक्षरलिपी: अपेक्षांची मुळाक्षरे श्रीमान मुंजाळ साहेब, आपण पाठवलेला 'अक्षरलिपी' दिवाळी विशेषांक- २०१७ मिळाला. खरंतर आश्चर्याचा सुखद धक्का अनुभवला यानिमित्ताने. आपल्या व्यग्र दिनचर्येतून अंक आपण माझ्यापर्यंत पोहचवला, हा आनंद विसरता न येणारा.अक्षरलिपी अंकाविषयी मान्यवरांचे अभिप्राय काही दिवसांपासून मीडियातून वाचतो आहे. अंक हाती आल्यावर याची प्रचिती आली. आमच्याकडील पुस्तकविक्रेत्याकडे अंक हवा म्हणून चारपाच वेळा विचारणाही केली, पण प्रत्येकवेळी खो मिळत गेला. तरीही अंक हाती येण्याची आस सोडली नव्हती....

वाघूर: शोध समृद्ध किनाऱ्यांचा

By // No comments:
Thumbnail
वाघूर: शोध समृद्ध किनाऱ्यांचा दिवाळी अंक महाराष्ट्राचं सांस्कृतिक संचित आहे, असं म्हणणं अतिशयोक्त होणार नाही. प्रत्येकवर्षी प्रकाशित होणाऱ्या चार-पाचशे दिवाळी अंकांचा विचार करताना भले आर्थिक नसेल, पण या वैभवाला बऱ्यापैकी सांस्कृतिक बरकत आहे, असे कोणास वाटत असेल, तर असे वाटण्यात वावगे काहीच नाही. विज्ञानवाटेने घडणाऱ्या प्रवासामुळे इलेक्ट्रॉनिक माध्यमे सहज उपलब्ध असल्याने व्हर्च्युअल अवकाश दिवाळी अंकांची नवी वाट संपन्न करू पाहतो आहे. मोठ्या संख्येने प्रकाशित होणाऱ्या अंकांच्या आर्थिक,...

Kavita: Kavi Ani Vachakanchi | कविता: कवी आणि वाचकांची

By // 6 comments:
चित्र, शिल्प, साहित्यादी कलांचे जीवनातील स्थान नेमकं काय असतं? ते असतं की आपण कलासक्त नाहीत, असे कोणी म्हणू नये यासाठी; केवळ कुणी तसं म्हणालं म्हणून आपणही तसंच सांगतो. की याहीपेक्षा अधिक काही अशा सांगण्यात अनुस्यूत असते. सांगणं जरा अवघड आहे. आसपासच्या गोष्टींकडे पाहण्याचे पैलू प्रत्येकाचे वेगळे असतात अन् त्या अनुषंगाने त्याचे विचार प्रकटत असतात. तसंही व्यक्ती तितक्या प्रकृती, या न्यायाने सगळ्यांना सगळ्याच गोष्टी आवडायला हव्यात असंही कुठेय! कला, क्रीडा, साहित्यातील माणसाला काहीतरी आवडत असतंच. आवडणारं नेमकं काय, हे सांगता येईलच असे नाही. जगण्यासाठी मुलभूत गरजांची पूर्तता होणं आवश्यक असतं. त्यानी देहाचं भरणपोषण होतं, पण मनाचं काय? खरंतर मनाची बैठक वेगवेगळ्या प्रस्तरांवर अधिष्ठित असते. म्हणून त्याला समजून घेताना आधीच ठरवून घेतलेल्या पट्ट्यांनी...

Kavita | कविता

By // No comments:
हरवलेले गंधतत्त्वांच्या ठायी असणारे सौजन्यचौकटी नसणाऱ्या कोपऱ्यात ढकलता येतंसमर्थनाचे पलिते पेटवून अभिसरणाच्या वार्ता करणाऱ्याकुठल्याही आवाजाला अगदी सहजविचारांना अभिनिवेशाचे साज चढले कीप्रतिमा पूजनीय अन् प्रतीके अस्मिता होतातअभिमान, स्वाभिमानाच्या परिभाषित अंमलातचौकटींनाही झिंग चढते वेगळं असण्याचीत्यांनाही अलौकिक अस्तित्व असल्याचा अवकाळी साक्षात्कार घडतोमाणसाला धर्म अफूची गोळीअसल्याचा साक्षात्कार झाला कधीतरीपण धर्मच मॅगझीनात येईल, हे तरी कुठे ठाऊक होते कोणालाअतिरेकाला बेगडी तत्त्वात स्थापित करायचं ठरवलं कीशतकांच्या पसाऱ्यातून समर्थनाचे मुद्दे उपसून काढता येतात सोयीचे अर्थ लावून नेमके खरंतर भुकेचा प्रश्न समोर असणाऱ्यांचाएकमेव धर्म भाकरी असतेपण भाकरीला लागलेल्या ग्रहणाची गणितेआकळत नाहीत तेव्हा संवेदनांचे गंध हरवत जातात अन् पळत राहतात वैराण...

Kavita | कविता

By // 1 comment:
परिघाभोवतीच्या प्रदक्षिणा  शक्यतांच्या परिघाभोवती घडणाऱ्या प्रदक्षिणा मनाच्या मातीत रुजवत जातात अगणित पांगळी स्वप्नेसंभव असंभवच्या कड्यावर झुलणाऱ्यावांझोट्या आकांक्षा आणि अपेक्षाभंगाच्या विमनस्क कहाण्यासंभाव्यतेची परिमाणे पडताळून पहातांनाभिरभिरणाऱ्या मनात आकाशाचा तुकडाउतरत जातो स्वप्नांचं इंद्रधनुष्य घेऊनचौकटींना गहिरेपण देताना उलगडत जातातत्याच्या एकेक छटा घट्ट बिलगलेल्या रंगातल्यासंवेदनांची स्वप्ने आकांक्षांच्या विस्तीर्ण पटावरकोरत जातात आकृत्या आस्थेच्याउमलत राहतात एकेक पाकळ्या प्राक्तनाच्या रेषा ललाटी अंकित करूनकळत जातात परिघाचे एकेक पदरआणि नियतीकडून दत्तक घेतलेल्या वेदनांच्या वर्तुळाचा आशयजगण्याचा हरवलेला गंध भटकत राहतो सैरभैरविसावणाऱ्या वाटेच्या शोधातपण हेही खरंय,वेदना आणि संवेदनांच्या वाटेवर काळानेआस्थेची एक अस्पष्ट रेषा अंकित...

Vikalp | विकल्प

By // 7 comments:
आयुष्याच्या वाटेने चालताना जगण्यात विसावणाऱ्या क्षणांचे प्रयोजन आपल्यासाठी नेमके काय असते, याचा आपण ठरवून सखोल वगैरे विचार कधी केलेला असतो का? मुळात ते असते की, फक्त समाधानासाठी तसं म्हणायचं असतं? तसेही समाधान शब्दाचे निश्चित असे परिमाण सांगता येईल, असे वाटत नाही. समजा या प्रयोजनांचं उत्तर कृतकृत्य होणे वगैरे असे काही असेल, तर सगळ्यांच्या वाट्यास ते सारखेच असते, की प्रेत्येकासाठी भिन्न? बरं, या क्षणांचं मोल मोजून घेण्याचं शहाणपण सगळ्यांना सारखं अवगत असतं का, की ज्याच्या-त्याच्या वकुबाने त्याचे स्तर ठरतात? निश्चित विधान करणे जरा अवघड आहे. कारण एकतर असे स्तर माणसांच्या पात्रता अधोरेखित करतात किंवा मर्यादा निश्चित करतात. मर्यादांचे बांध पडले की, जगण्यात साचेबद्धपणा येतो आणि तो संवेदनांना निष्क्रिय करतो. संवेदनशीलता वांझ होणे आणि आयुष्याला मर्यादांची...

Kavita | कविता

By // 2 comments:
१. भवताल भंजाळलेला भवताल, भरकटलेली माणसे आणि अस्वस्थ वर्तमान नियतीने निर्धारित केलेलं प्राक्तन की, स्वतःच आखून घेतलेली वर्तुळं संस्कृती केवळ एक शब्द नाही प्रदीर्घ वाटचालीचा इतिहास सामावलेला आहे त्यात माणसाच्या अस्तित्वाचा पण तोही आक्रसत चाललाय एकेक पावलांनी कुठून कुठून वाहत येणारे प्रवाह अथांग उदरात साठवत राहिला शतकानुशतके कोरत राहिला अफाट काळाच्या कातळावर लेणी सजवत राहिला साकोळलेल्या ओंजळभर संचिताला क्षणपळांची सोबत करीत चिमण्यापावलांनी पळत राहिला सुंदरतेची परिमाणे शोधत दिशा बदलली वाऱ्यांनी अन् पडले मर्यादांचे बांध कणा कणाने निसटतो आहे हातून वर्तमान वाहत्या प्रवाहांना पायबंद घातले आहेत परंपरांनी, कधी प्रसंगांनी तर कधी प्राधान्यक्रमांनी सगळेच पदर उसवत आहेत एकेक करून काळाच्या गणिताची सूत्रे राहिली...